Grand Canyon – Williams
Vanmorgen stonden we op en gingen ontbijten in het eetzaaltje beneden in het bijgebouw van het hotel. Daar was het lekker rustig omdat alleen de gasten die in het bijgebouw sliepen daar hun ontbijt aten. We genoten opnieuw van alle lekkere gerechtjes en de keuzemogelijkheden en gingen daarna inpakken en uitchecken.
Aanvankelijk zag het weer er behoorlijk somber uit. Het was bewolkt en voelde frisjes aan. Toch besloot ik mijn korte broek aan te trekken en daar heb ik geen spijt van gekregen.
Nadat we hadden afgerekend reden we naar Grand Canyon Village. Daar parkeerden we op loopafstand van het vertrekpunt van de rode buslijn, die de bezoekers via allerlei stops naar Hermit’s Rest brengt. Er stonden heel wat mensen te wachten dus net als in Zion stapten we niet in, maar liepen zelf naar de eerstvolgende stop. We liepen daarbij over de zogenaamde Rim Trail, die de rand van de Canyon volgt en waarover je helemaal naar Hermit’s Rest zou kunnen lopen.
Inmiddels was het weer helemaal opgeklaard en liepen we in de zon onder een blauwe lucht met witte wolken langs Grand Cayon. Het eerste stukje van de Rim Trail bood een goed uitzicht op Bright Angel Trail, het pad dat in de Canyon afdaalt en helemaal naar de rivier voert. Overal stonden waarschuwingen tegen zelfoverschatting. Zo werd het sterk ontraden om op een dag naar de Colorado te lopen en daarna weer terug naar boven.
Ook stonden er allerlei waarschuwingen over het meenemen van voldoende drinken en waarschuwingen om voorzichtig te zijn bij onweer. Ondanks al deze adviezen liepen er heel veel mensen de Canyon in. Ook zagen we een groepje muildieren met mensen op de rug dat langzaam naar beneden afdaalde.
We liepen op gemak over het pad en namen alle tijd om rustig rond te kijken en veel foto’s te maken. Na ongeveer een kilometer kwamen we op de volgende bushalte aan. Daarvandaan namen we de bus voor enkele haltes en liepen later nog een keer de afstand tussen twee haltes.
Bij elke stop was het uitzicht weer anders, maar wel altijd overweldigend en adembenemend. De ene keer was de rivier zichtbaar, een andere keer niet. De ene keer vielen vooral de verschillende kleuren op, bij een ander uitkijkpunt juist de structuren en de verschillende lagen in het gesteente. Het weer was behoorlijk helder voor de tijd van het jaar. Er was sprake van wat heiigheid, maar dat was niet zo hinderlijk als ik eerder wel eens heb gezien. De bussen zaten deze ochtend allemaal vol tot zeer vol. Het kwam herhaaldelijk voor dat mensen moesten blijven staan om te wachten op een volgende bus.
Gedurende onze toch naar het eindpunt kwamen er hier en daar dikke buien opzetten. Een ervan trok op enige afstand over de Canyon, die meteen onzichtbaar werd door een dik gordijn van vallend regenwater.
Toen we bij Hermit’s Rest aankwamen was daar in de buurt ook net een bui actief. Hierin zat ook wat onweer. Een indrukwekkend gehoor en gezicht! Op het eindpunt kochten we een sandwich en koffie, die we meteen opaten en -dronken. Daarna pakten we de bus terug naar het beginpunt van deze rode lijn. We stapten nergens meer uit, hoewel we Pima Point op de heenweg hadden overgeslagen.
Bij het beginpunt van de rode buslijn lag ook het beginpunt van de Bright Angel Trail. We hadden het plan opgevat om een eindje naar beneden te lopen om te ervaren hoe het zou voelen om de Canyon in te dalen. Hoewel het weer niet helemaal stabiel leek, besloten we toch een eindje het pad af te lopen.
Meteen vanaf het begin daalden we de Canyon in en lieten de rim boven ons. Door de haarspelden en andere bochten in het pad wisselde het perspectief en het uitzicht voortdurend. We gingen niet al te ver naar beneden. Een eindje voorbij de eerste tunnel keerden we om, omdat we niet wisten hoe lang de klim omhoog zou duren en omdat er toch wat buiigheid op komst leek te zijn. Achter ons werd het snel donker en een eind verderop zagen we de bliksem inslaan in een hooggelegen deel midden in de Canyon. De bui trok aan ons voorbij, we hebben niets gevoeld.
Toen we boven waren, liepen we naar de auto. We reden op gemak door het dorp naar Market Place. Daar snuffelden we even rond in de grote souvenirshop, maar we kochten er niets. Vervolgens reden we verder naar de parkeerplaats bij het bezoekerscentrum. We keken nog een keer in de Canyon bij Mather Point en gingen daarna het bezoekerscentrum binnen. We bekeken de film over Grand Canyon en zagen de bijzondere structuren en kleuren van de Canyon nog een keer op groot scherm. Toen de film afgelopen was, regende het buiten hard.
We wachtten een poosje tot de regen wat minderde en staken toen over naar de winkel om enkele souvenirs te kopen. Daarna zochten we de auto op en reden in zuidelijke richting naar Williams. Onderweg regende het af en toe een beetje en zagen we hier en daar donkere wolken overtrekken. In Williams namen we onze intrek bij Best Western, waar ik al eens eerder geslapen had. We aten een voortreffelijke maaltijd in het bijbehorende restaurant en gingen daarna lekker slapen.
Afgelegde afstand: 74 mijl
Deze pagina wordt nog bewerkt
