Las Vegas – Chicago – Lowell
Vanmorgen liep de wekker om 10 voor vijf af. We stonden op en maakten ons klaar om te vertrekken. Net voor zes uur checkten we uit bij het hotel, nadat we uit de ontbijtzaal wat koekjes hadden meegenomen. We vertrokken met de auto naar Rental Car Centre, dat vlakbij het hotel lag en reden naar het inleverpunt van Alamo. Daar werd onze auto vlot ingenomen en konden we naar de bus die ons naar de terminal zou brengen. De bussen reden naar afzonderlijke terminals en de chauffeurs letten goed op of je wel in de goede bus stapte.
We reden door het ochtendlicht naar het vliegveld en zagen in het oosten de zon opkomen. We werden afgezet bij de juiste terminal en maakten daar kennis met de curbside check in van Delta Airlines. Nog buiten de deur konden we al inchecken en werden onze koffers ingenomen. Dat ging bijzonder snel en accuraat en toen we de terminal binnengingen, hoefden we ons nergens meer te melden en konden we meteen door naar security.
Daar was het niet druk, zodat we spoedig aan de beurt waren. We werden gecontroleerd en in orde bevonden en konden daarna zoek naar onze gate. Daarvoor moesten we met het treintje en vandaar was het nog een eindje lopen voordat we de gate bereikten. Het was daar vrij rustig en we konden er zitten en ons meegebrachte ontbijtje nuttigen.
Het instappen begon op tijd en het vertrek was ook keurig op tijd. We stegen op vanaf een baan die uitzicht gaf op het hotel waar we afgelopen nacht hadden geslapen. Al gauw lag Las Vegas onder ons en draaiden we eerst naar het oosten en daarna naar het noorden om richting Salt Lake City te vliegen. We konden een glimpje zien van Hoover Dam en de snelweg I-15 was recht onder ons ook duidelijk zichtbaar. We kwamen binnen de tijd aan bij Salt Lake City, waar we over uitgestrekte (zout)moerassen vlogen voordat we op het vliegveld landden.
We hadden ruim de tijd voor onze overstap en hoefden niet heel ver te lopen naar de gate waar onze aansluitende vlucht zou vertrekken. We namen koffie en een broodje en aten dit rustig op. Toen het tijd was om in te stappen gingen we naar de gate en stapten in. Onze plaatsen waren helemaal achterin, naast de WC en vlakbij de inlaat van de straalmotoren die aan de romp bij de staart bevestigd waren.
Toen we allemaal zaten, deelde de kapitein mee dat we voorlopig niet konden vertrekken omdat er boven Chicago onweersbuien actief waren. Hij verwachtte over 40 à 45 minuten te kunnen vertrekken en bood passagiers gelegenheid om het vliegtuig te verlaten en in de terminal voedsel te kopen, omdat er voor de Economy passagiers tijdens de vlucht geen maaltijd zou worden geserveerd. Heel wat mensen maakten gebruik van deze mogelijkheid.
Uiteindelijk was het bijna kwart over twaalf voor we vertrokken. Het vliegtuigje (een Bombardier 900) maakte behoorlijk wat herrie, zeker op de plaatsen waar wij zaten. Al gauw werd het landschap onder ons kleiner en vlogen we over de bergen en de woestijnachtige gebieden naar het oosten. Men had voorspeld dat we wel wat “bumps” tegen zouden komen, maar dat viel reuze mee. De verzorging was ook prima. We kregen een drankje en een zakje nootjes. Nadat iedereen had gehad, konden we nog een tweede drankje en een een tweede snack krijgen. Intussen gleed Amerika onder ons voorbij. Het landschap werd vlak en steeds groener en we konden steeds minder zien omdat er overal bewolking hing. Uiteindelijk landden we zonder noemenswaardige turbulentie op Chicago en reden naar de terminal.
Vandaar was het een aardig eindje lopen naar de bagagebanden. Er stond niet duidelijk aangegeven op welke band onze koffers zouden komen. We liepen dan ook wat heen en weer tot we ze naast een bagageband zagen staan. Nu konden we op pad om onze huurauto op te halen. Bij het verlaten van de terminal viel de warmte als een vochtige deken om ons heen. Het was qua temperatuur niet zo heet als in Las Vegas, maar het voelde veel benauwder aan door de hoge luchtvochtigheid.
De bus van Budget kwam al gauw aanrijden en bracht ons naar het kantoortje waar we eveneens vlot aan de beurt waren. Ook hier handelde men de voucher die ik in Nederland had gekocht snel en accuraat af. Het leek wel of de verhuurders dit keer veel minder vragen stelden om aanvullende producten te verkopen dan ik eerder heb meegemaakt. We kregen een Hyundai Sonata toebedeeld, een fraai wagen uit een hogere klasse dan we hadden gereserveerd.
De TomTom werd ingesteld en toen begonnen we aan de rit naar Lowell. Het was inmiddels vijf uur in de middag en dat was te merken op de weg. De eerste 20 mijl ging het langzaam tot traag. Af en toe regende het wat en het zag er somber uit. We stopten bij een Oasis langs de weg om even wat te eten en gingen toen verder. Het verkeer reed nu beter door, maar toen we afbogen Rt 94 op, Michigan in, begon het te regenen en en dat bleef het met tussenpozen doen tot we in Lowell aangekomen waren.
Inmiddels was het kwart voor tien en we werden allerhartelijkst ontvangen door onze oom en tante. Na even bijgepraat te hebben was het tijd om te gaan slapen.
Afgelegde afstand met de auto 217 mijl
Deze pagina wordt nog bewerkt
