Lowell – Newaygo
Vanmorgen sliepen we een beetje uit in de basement van het huis van mijn oom, dat inmiddels al een beetje als thuis aanvoelde. Daarna gingen we boven ontbijten.
Na het ontbijt reden we naar het centrum van Lowell en bekeken de Main Street. Aan beide kanten van deze doorgaande weg stonden enkele typische gebouwen, die je in elk Amerikaans dorp aantreft. Twee à drie verdiepingen hoog, met platte daken en gebouwd van steen. In deze oude gebouwen huisden winkeltjes en kappers.
We liepen langs de ene kant van de straat naar het oosten en staken toen over om langs de overkant terug te lopen naar onze auto. Op enkele plaatsen was een bord met historische feiten te zien, waarop een stukje van de geschiedenis van Lowell te lezen was.
We gingen terug naar Lowell View Ave om te lunchen en daarna maakten we ons gereed om naar het noorden te rijden, waar een gemeenschap van Amish people woont. Mijn oom had daar een kennis met wie hij iets wilde bespreken.
Mijn oom zou ons rijden en onderweg wat van het landschap laten zien. Terwijl we bij het benzinestation stonden te tanken ging de sirene van Lowell af en hoorden we op de radio waarschuwingen voor tornado’s in de buurt van Grand Rapids. Dit is zeer ongebruikelijk in dit deel van de Verenigde Staten. De lucht zag er donker en dreigend uit en het regende een beetje, waarop we besloten terug te rijden naar huis.
We gingen met zijn allen in de basement en wachtten daar verdere berichten af op een transitorradiootje dat op batterijen werkte en dat voor dit soort gevallen achter de hand gehouden wordt. Er kwam in korte tijd heel veel regen naar beneden, maar van een tornado zagen of merkten we niets. De wind wakkerde zelfs niet aan.
Na verloop van tijd werd het sein ‘veilig’ gegeven en vertrokken we opnieuw naar Newaygo. De weg voerde naar het noorden door het landschap van Michigan, dat hier bestond uit een afwisseling van landbouwgrond en bossen. Overal langs de route woonden mensen, soms in gehuchten en groepjes huizen, soms helemaal alleen in het weidse landschap.
Na iets meer dan een uur kwamen we in de streek waar Amish people woonde. We zagen de kenmerkende boerderijen met paarden en koetsjes op het erf. En bij iedere boerderij minimaal een windmolentje dat de waterpomp aandrijft.
We kwamen bij het huis van de man die we wilden bezoeken. Hij was nog niet thuis, maar kwam even later aanfietsen. We werden vriendelijk binnen genodigd en hartelijk ontvangen. De huiskamer was geriefelijk ingericht, maar alle moderne gemakken ontbraken. Zo was een van de meisjes bezig om te strijk met strijkbouten die op het houtfornuis warm gestookt werden, waarna ze dan een stukje van een kledingstuk kon strijken. De mensen spraken Engels, maar onderling een oud Duits dialect, waarvan wij nauwelijks iets konden verstaan.
Na dit bezoek begonnen we aan de terugreis naar Lowell. We stopten bij Oriental Forest, een (Amerikaans) Chinees restaurant waar ze op zaterdag een uitgebreid buffet met Chinese gerechten hadden, die ook hier heel anders smaakten dan we in Nederland gewend zijn. Aziatische restaurants passen zich schijnbaar moeiteloos aan aan de keuken van het land waarin hun restaurant zich bevindt.
Daarna reden we in een uurtje terug naar Lowell.
